Station Sågen, een ongeluk zit in een klein hoekje

Voor vandaag hebben we een spoorfiets gereserveerd bij station Sågen. Om kwart voor tien vertrekken we die kant op. Benieuwd wat we aantreffen. We komen aan bij een charmant oud stationetje. Binnen is het oorspronkelijke loket en de wachtruimte nog te bewonderen. Alles mooi in oudroze. Het wordt gerund door geëmigreerde Nederlanders. Dat is makkelijk praten. De meiden gaan nog even plassen en dan krijgen we op het 'perron' onze fiets aangewezen. Een tandem met zitgelegenheid voor twee kinderen. De eigenaresse geeft ons nog een klein dubbelgevouwen matrasje mee om op te zitten en we gaan. Die eerste kilometers vallen ons best zwaar, vals plat omhoog. We komen over wat twijfelachtige bruggen met vermolmd hout. We moeten maar vertrouwen op het staal van het spoor. Ik vraag mij wel af wie deze bruggen nog onderhoud, want de spoorwegen gebruiken het officieel niet meer en het lijkt me onwaarschijnlijk dat de eigenaren van station Sågen dit doen. Bij grindwegen moeten we even afstappen en de fiets over het grind duwen en we passeren een wissel waar we de fiets goed over moeten tillen. Na een vijftal kilometers komen we langs een prachtig meer met een strandje. We zetten de fiets van de rails af en lopen erheen. We zoeken een mooi plekje om te zitten en eten een fris groen appeltje. De meiden pootje baden in het water en ik vertel ze over steentjes zeilen. Het lukt mij niet, Jeroen een beetje. Opeens zegt Tara: ik zie een slak. Ik geloof het eigenlijk niet, maar ga toch kijken. In het water krioelt een grote zwarte worm. Zou dit een bloedzuiger zijn? Brrrrr, geen voeten meer in het water. 

We fietsen verder en een Zwitsers stel met twee kinderen halen ons bijna in. Wij fietsen zelf achter een paar Belgen. Met zijn drieën achter elkaar fietsen we een eind door. Dan stuiten we op tegenliggers. Met vier fietsen staan we stil op het spoor. We raken aan de praat over de route, het eindpunt, etc. De tegenliggers zijn ook Nederlanders. Ze zeggen dat er verder weinig verandert aan de route en dat ze op een gegeven moment maar teruggegaan zijn. Iedereen vindt het wat zwaar fietsen. De Belgen vragen nog of iemand anders voor wil, maar we vinden het allemaal goed zo. We tuffen door. Het lijkt wel een pittige spinningles zeg, zweten dokter. De meisjes zitten ondertussen lekker op het bankje naar het landschap te kijken. Na bijna 12 kilometer stoppen de Belgen voor een picknick, dus wij ook. Zij gaan het bos in op zoek naar een mooi plaatsje en wij dames doen stiekem een plasje. Daarna eten we onze meegebrachte chocoladebroodjes. We besluiten het voor gezien te houden en de terugreis aan te vangen. Dat gaat over het algemeen een stuk sneller, ik hoef soms bijna niet te trappen, want Jeroen trapt harder en ik kan de tred niet bijhouden. Desondanks blijft het aanpoten. Op de helft stappen we nog even af voor een pauze. Tes wil ook erg graag proberen en stapt op de fiets. Met slippers aan vinden we niet zo verstandig, maar even proberen vooruit. Wonderwel gaat het nog ook. Tara wil ook en ze fietsen er met z'n tweeën vandoor. We willen weer opstappen, maar de meiden willen persé met ons naast zich op het bankje proberen. Nou ja, dat is wel even leuk. Ze fietsen staande op de trappers met ons het spoor over. Het gaat heel goed, knap van ze. Op ons verzoek stoppen we en we verzoeken de meiden weer op het bankje te gaan zitten. Dat willen ze niet, maar ik leg uit dat staand trappen met slippers aan niet veilig is. Tes gaat er af, maar Tara wil echt niet. Zo staan we even en plotseling glijdt Tara van de trappers af. Foute boel dus. Flinke sneeën onder haar rechterknie, het bloed flink en ziet er naar uit, ze schreeuwt het uit een paar minuten lang. Verdorie, ik zei het nog zo, maar dat zeg ik nu maar niet. Ik houd haar stevig vast en Jeroen zoekt een doekje in mijn tas en giet water over de wond. Tara wil dit allemaal niet, dus ik houd haar been vast. Pleisters hebben we niet voorhanden, maar ik heb wel een inlegkruisje bij me. Die kan ze er op houden, totdat we bij de auto zijn waar een verbanddoos in zit. Tes moet Tara goed vasthouden tijdens het fietsen en dat doet ze heel lief. Ze moest wel even huilen ook van de schrik, maar ze is nu de beste grote zus. Ze troost Tara door te zeggen dat we er bijna zijn. Jeroen en ik trappen zo snel als we kunnen naar het eindpunt. Dat gaat gelukkig snel. Jeroen gaat nog even afrekenen en ik ga met Tara naar de auto een snelverbandje aanleggen. Ondanks het ongelukje was het toch een mooie tocht. We hebben er drie uur over gedaan en 23 kilometer afgelegd. We rijden via de Coop Fredriksberg naar huis.

Aangezien we nog weinig gegeten hebben, bij het ontbijt hadden we alleen crackers, eten we om 14.00 uur een broodje körv. Daarna spelen de meisjes wat buiten en rommelen wij wat aan. 

Om vier uur vertrekken wij meiden naar de disco in het hoofdgebouw waar ook mascotte Filurius zal zijn. De muziek draait al, maar iedereen zit aan de kant een beetje om zich heen te kijken. De kinderen durven niet zo goed. Tot een vader met zijn kinderen heel stoer op de dansvloer stapt. Als één schaap over de dam is. . . Tes en ik dansen samen, Tara blijft liever zitten. Best lekker even naar de disco en samen met je kind dansen is zooooo leuk! Na een half uurtje hebben ze het wel gezien. Ineens zie ik Filurius bij de balie staan. We lopen erheen. We staan wat te kijken en dan komt hij op ons af, op ons? Nee, op mij. Hij geeft mij een dikke knuffel, ik wordt er toch even verlegen van haha. Daarna krijgen de meiden ook een dikke knuffel. Goed, tijd om huiswaarts te gaan via de speeltuin. Eenmaal thuis aangekomen is manlief al aan het koken. Op het menu staan aardappels met brunsås, sperzieboontjes en een gehaktbal. Als toetje hebben we blåbär yoghurt. Het smaakt goed. 

Op naar de laatste dag hier op het park!