Corsieux - Sturzelbronn

Één nachtje op de camping Les domaine des Bans was genoeg. We rijden vandaag naar het meest noordelijke puntje van National parc de Vosges. Op de grens van Frankrijk en Duitsland.

Onderweg komen we voor een groot deel over de route van de Tour de feminin. Die passeert hier op 29 juli. Mooi om alle versieringen te zien. Mooie route ook. Het landschap en de huizen zijn hier weer heel anders. Dit is echt het gebied met veel Duitse invloeden. De huizen zijn allemaal roze/zandkleur, niet grijs. Alles ziet er meer verzorgd uit ook. Hier zou ik wel kunnen wonen. 

We stoppen eerst in Lalaye waar vroeger een steenkolenmijn was. Hier ligt boven op de berg nog een bult overgebleven stenen en slakken (uit de oven) die mogelijk kristallen of fossielen kunnen bevatten. Het pikhouweel gaat natuurlijk mee. Vanuit het schattige dorpje lopen we linea recta de berg op, dat is even  puffen hoor. Maar de omgeving is prachtig! 

We kennen de route in het bos niet, maar Jeroen heeft er een neus voor en kiest meteen het goede bergweggetje omhoog. Daar ligt het ineens vol met stenen. Tara begint meteen te hameren. In sommige zitten beginselen van kristallen. Mooi om te zien. We verzamelen een aantal stenen en dan dalen we weer af. Onderweg komen we een man met zijn kleinkinderen tegen die hout van een oud renault vrachtwagentje naar de kant van de weg opstapelt. Hij vraagt of we er langs kunnen 'c'est bon' , dat lukt wel. Ik zeg dat het een mooi wagentje is en zo raken we aan de praat. Het blijkt een wagentje te zijn uit 1961. Hij doet het nog steeds goed. De man spreekt zeer goed Engels en we praten nog even door over de vroegere mijn en de stenen. 

Eenmaal weer op weg rijden we weer door een prachtig landschap. Ineens doemen er wijnvelden op. Ik pak meteen mijn telefoon en Google op 'domaine de vin'. En ja hoor, er ligt een wijngoed vlakbij. Domaine Borès in Reichsfeld. We komen aan en worden begroet door een paar Italianen. Die blijken ook op bezoek te zijn, ze roepen de eigenaren en mevrouw komt naar beneden. Het valt mij op dat de eettafel die er staat vol ligt met grote stukken kaas, zes stokbroden, worst, etc. Ondertussen vraag ik of ik de wijn kan proeven. Ze hebben pinot, riesling en sylvaner. Ik begin met een pinot noir rosé gevolgd door een sylvaner terroir de grès. Beide zijn heerlijk, vooral de eerste. Terwijl ik aan het proeven ben maken Jeroen en de meiden praatjes met de Italianen. Roberto begint belegde stokbroodjes uit te delen. Eerst krijgen we tallegio, daarna komt gorgonzola dolce, beiden zijn heerlijk. Roberto blijft maar uitdelen en noemt Jeroen my friend. Wat een enthousiastelingen die Italianen. De eigenaresse moet ook lachen en zegt dat dit niet alle dagen gebeurt. Deze Italianen zijn ooit eerder wijn komen proeven en komen nu elk jaar terug om daar te verblijven met de camper. Ze nemen hun eigen eten mee en maken gebruik van hun keuken. Echt hilarisch. Na mijn vierde proefwijntje, hik ik voel het al wel, krijgen we van Roberto stokbrood met lardo. Een dik stuk reuzel. Als vegetarier moet ik even slikken (letterlijk), maar ik laat me niet kennen (zodra het kan geef ik het restant aan Jeroen). Daarna volgt nog salami (lekkerste ooit zei Jeroen) en picante (een soort pesto van pepers). Wat een verwennerij. De eigenaresse ziet mij met de picante en zegt: jij bent toe aan een pinot noir. Zo gezegd  zo gedaan. De eigenaar komt ook gezellig beneden en we drinken samen wijn, appelsap en vlierbloesemlimonade. Tara speelt ondertussen met de hond.

Ik koop zes flessen wijn en opeens roept Roberto: pasta, pasta en gebaart dat we moeten komen. We krijgen pasta met gorgonzola aangeboden. We slaan toch maar vriendelijk af, want we moeten nog naar de camping rijden. Wel jammer, want het zag er heerlijk uit. 

Ik schuifel aangeschoten terug naar de camper en we vervolgen onze reis. Op naar het Museum Militaire net buiten Straatsburg. De dame bij de receptie vertelt dat iedereen daar op de basisschool twee talen leert (Frans en Duits). We kunnen dus goed uit de voeten met Duits hier. Het museum bevat veel uniformen en voertuigen uit WWII. Ook de wapencollectie is groot. Ze hebben zelfs een dock met een heuse gerestaureerde Duitse patrouilleboot. Gelukkig wordt die niet meer gebruikt. 

Onderweg naar de camping ziet Jeroen een supermarkt, we moeten nog even, dus ik stel voor om nog even door te rijden. Maar al snel zitten we in niemandsland. Er is geen of amper bereik meer op de telefoon en geen supermarkt te bekennen. Tja, dan maar naar de campingwinkel. 

Op de camping parkeren we in het rijtje campers vol in de zon. Ik baal ervan, want we hebben de hele vakantie 30+ en binnen in de camper wordt het vaak 36 graden. Dat kookt en slaapt niet fijn. Even later ontdek ik in de grondwal achter ons een wespennest. Precies ter hoogte van onze luifel. Dat vind ik te gevaarlijk, zeker na de wespensteek van een week terug. Na een bezoek aan de receptie krijgen we een fijn omsloten en schaduwrijk plekje toegewezen. Wat een opluchting! De meiden gaan zwemmen in het meer en wij installeren de camper. 

In het kampwinkeltje is weinig te krijgen, we kopen wat ananassap en een zakje chips. Voor het avondeten kopen we een bakje patat. Het is even niet anders .

We blijven hier twee nachtjes, er is genoeg te zien. Morgen weer op pad.